تفسير موضوعى نهج البلاغه (دلشاد تهرانى، مصطفى)
«نهج البلاغه» عنوان كتابى است كه در فرهنگ اسلامى، بهسان آفتاب نيمروز مىدرخشد؛ و همچون صدفى مشحون به گوهرهايى از حكمتهاى عالى است. اين عنوان را شريف رضى بر منتخبى از خطبهها و مواعظ، نامهها و عهدنامهها و كلمات كوتاه و قصار اميرمؤمنان على (ع) انتخاب كرد.
«نهجالبلاغه»، يعنى راه روشنِ بلاغت. گردآورنده آن (شريف رضى) در وجه تسميه اين گنجينه گرانقدر چنين اظهار داشته است:
پس از تمام شدن، چنين ديدم كه نامش را نهجالبلاغه بگذارم؛ زيرا اين كتاب درهاى بلاغت و سخنورى را به روى بيننده خود مىگشايد و خواستههايش را به او نزديك مىسازد. هم دانشمند و دانشجو را بدان نياز است، و هم مطلوب سخنور و پارسا در آن وجود دارد.
شريف رضى مناسبترين عنوان را براى اين كتاب جاودان برگزيد. شيخ محمد عبده- عالم بزرگ اهل سنت- در مقدمهاى كه بر شرح خود بر نهجالبلاغه نوشته است، راجع به اين عنوان مىنويسد:
اين كتاب جليل، مجموعهاى است از سخنان سيد و مولاى ما، اميرمؤمنان، على بن ابىطالب (كرّم الله وَجهه)، كه سيد شريف رضى از سخنان متفرق آن حضرت، گزينش و گردآورى كرده و نام آن را نهجالبلاغه نهاده است. من اسمى مناسبتر و شايستهتر از اين، كه بر معناى آن دلالت كند، سراغ ندارم، و بيشتر از آنچه اين اسم بر آن دلالت دارد، نمىتوانم آن را توصيف كنم.
بخش اول: آشنايى با نهج البلاغه
بخش دوم: معارفى از نهج البلاغه
خداشناسى
پيامبرى و پيشوايى
فصل سوم: حقوقشناسى
فصل چهارم: انديشه سياسى
فصل پنجم: سيره سياسى
فصل ششم: كمالات انسانى